Kristien Hemmerechts is de dochter van Karel Hemmerechts, die journalist en jarenlang directeur informatie bij de VRT was. Ze studeerde Germaanse filologie aan de Universitaire Faculteiten Sint-Aloysius (de tegenwoordige Katholieke Universiteit Brussel) en aan de Katholieke Universiteit Leuven. In 1986 promoveerde zij op het proefschrift A Plausible Story and a Plausible Way of Telling It: A structuralist analysis of Jean Rhys's novels. Zij debuteerde in 1986 als schrijfster van fictie met drie Engelstalige verhalen in de bundel First fictions, Introduction 9. Haar eerste novelle was Een zuil van zout uit 1987, waarvoor zij meteen de Prijs van de provincie Brabant ontving
Kristien Hemmerechts (1955) maakte naast haar vele romans en verhalenbundels ook naam met haar autobiografische essays. "Taal zonder mij" (1997) is daarvan ongetwijfeld het bekendste. Met haar kenmerkende stijl weet ze de meest ingewikkelde thema’s op een invoelbare manier te verwoorden.
Bij De Geus verschenen eerder "De dood heeft mij een aanzoek gedaan" (2010) en de romans "Gitte" (2011), "Haar bloed" (2012) en een heruitgave van "Ann" (2012). In oktober 2012 volgt haar nieuwe boek, "Kronkelpaden van het geheugen", waarin ze de werking van het geheugen onderzoekt.
( bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Kristien_Hemmerechts)
Ik zie geen verband tussen de schrijfster en het verhaal zelf. Echter klopt het wel dat ze ingewikkelde thema's op een mooie manier in een verhaal kan verwerken. Het is anders dan andere boeken die ik heb gelezen. Je weet wat het thema is, zonder dat het hardop wordt uitgesproken.
Thematiek
Het thema van het boek is kinderen, liefde en de dood. Het gaat in het boek vooral om het krijgen van kinderen, ze niet kunnen krijgen en willen of ze kunnen krijgen en verliezen. Alle personages hebben wat te maken met kinderen. één van de personages kon geen kinderen krijgen van haar man. Ze heeft toen een donor gezocht, haar man wist hier echter wel van. Ze heeft haar dochter Karen er nooit over verteld, maar kan dit ?, Ze heeft zich er heel lang schuldig over gevoeld en twijfelde ook of ze het moest vertellen. Ze vertelde het wel aan haar vriendin, en de zoon van haar vriendin luisterde mee. Hij heeft het aan Karen verteld, Karen vind het wel raar. Ze weet niet wie haar vader is en ze voelt zich er best wel kut over. Ze vertelt echter niet aan haar moeder, dat ze het weet. Ze is bang dat ze daarmee haar moeder kwets. Maar is dit wel terecht? , haar moeder had namelijk best wel een groot geheim verzwegen. Dit dilemma in het boek, zie je ook terug in het dagelijkse leven. Veel ouders twijfelen of ze het aan hun kinderen moeten vertellen, en of de band dan eventueel veranderd. Ze zijn bang ze kwijt te raken, of dat ze boos worden. Ook is een dilemma van wanneer ze het moeten vertellen, wanneer zijn de kinderen er klaar voor ?. Ik vind dat je zoiets wel snel moet vertellen, eigenlijk al zodra zij een beetje Nederlands kunnen verstaan. Het kind heeft het grootste recht om te weten wie zijn biologische ouders zijn.
Schrijfstijl
Het boek begint met de dood van Karin en daarna komen er allemaal flashbacks van het leven voor Karins dood en de mensen die in haar leven voorkwamen. Ik vond het taalgebruik niet perse moeilijk, maar ik vond de schrijfwijze niet prettig om te lezen. Er kwamen soms wel een paar Vlaamse/Belgische woorden in voor. Het was wel lastig om in het verhaal te komen. Dit was echter best wel vervelend, aangezien het boek uit ongeveer 6 korte verhaaltjes bestaat. Dus als je telkens moet inkomen, is dat niet motiverend om door te lezen.
Fantasie &
creativiteit
Einde herschrijven :
Damien z'n telefoon gaat, hij ziet een onbekende nummer en twijfelt of hij wel zou opnemen. Hij neemt uiteindelijk toch op. "Hallo je spreekt met Sam, een vriend van Desiree. Ik hoorde dat jij naar de begrafenis van Kirsten wilde ?". "Ja heel graag, ik weet dat het misschien raar is, maar ik zou er graag bij willen zijn". Ik hoorde Sam aarzelen en uiteindelijk zei hij: "Vooruit dan maar, maar wees niet verbaasd als niemand met je wilt praten" hierna hing hij op. Damien voelde zich ongewenst, maar besloot toch te gaan. Hij zou nog één keer proberen om Desiree mee te vragen naar de begrafenis, dan kon ze zien wat voor warmhartige man hij was. Hij reed naar de snackbar, en vroeg Desiree mee. "Nee Damien, dit moet je zelf doen, ik moet hier werken en de klanten opvangen" zei ze bot. Damien had het er helemaal mee gehad, en liep boos weg. Twee dagen erna was de begrafenis. Hij trok een net pak aan en ging erheen met veel moed. Eenmaal daar aangekomen waren ze allemaal geschokt. Damien voelde wat ze dachten, ze dachten vast en zeker dat hij de moordenaar is en nu iedereen pijn wilt zien lijden. Hij begroette iedereen en lachte een beetje. Hassan liep naar hem toe en begroette hem, hij fluisterde: "Bedankt dat je het niet hebt verteld". Damien keek hem glimlachend aan, hij wilde niet dat de jonge Hassan nu al zoveel problemen zou hebben. Dat gun je de kinderen niet, ze hebben nu al zoveel te werken. Dit weet Damien omdat hij zelf ook een kind heeft, die hij helaas niet mag zien. De begrafenis liep soepel, en iedereen was emotioneel. Niemand sprak tegen Damien en wierp hem alleen maar lelijke blikken toe. Hij ging weer terug naar huis met een leeg gevoel, hij kon geen tik les meer geven. Hij mocht zijn eigen kind niet zien. Hij kon Desiree niet krijgen. Wat was het doel van zijn leven ?. Hij keek in zijn kastjes, en zocht overal. Hij wilde niet meer. Hij kon niet meer. Hij zag het nut er niet meer van in. En toen zag hij een doosje met pillen, hij nam ze allemaal in. Vier maanden later was er pas ontdekt dat hij niet meer leefde. Niemand miste hem, iedereen zag hem als een moordenaar die nu weg is.
